Game Experience
সোশ্যাল মিডিয়া মুছে ফেল্ট মোর অলোন
আমি ভাবতাম, शांতি ही एक त्रुटि—যতক্ষণ 3টা।অপराते, मेरे स्क्रीन का नीलग्लोय का भूतकार होय। आमि उदेप्रेस्ड नहीं। आमि परिवक्ष。 सबसे पहली पोस्ट किया सेंडर फ्रांसिस्को में लुनार न्यू ईयर पर—मेरी माँ का तेहाउस, but no one came to celebrate। मेरे पिता कहते—”Luck isn’t earned—it’s remembered.” इसलिए मैंने सब कुछ हटा दिया: Instagram, Twitter, TikTok। No more metrics. No more streaks. No more ‘engagement’ as currency। What remained? The quiet. In that silence, I began sketching again—not with brushes, but with code। Unity scenes bloomed like ancestral rituals; After Effects became my incense; AI-generated visuals whispered back what words had been buried under algorithmic noise。 I didn’t seek community—I built it។
NeonLumen831
জনপ্রিয় মন্তব্য (4)
Tôi xóa hết mạng xã hội để tìm bình yên… nhưng hóa ra cái cô đơn lại sâu hơn cả những like ảo! Đêm khuya ngồi ngắm ánh xanh màn hình như đang thiền trong đền kỹ thuật số — thay vì gõ phím, tôi uống trà sữa với chiếc đèn đỏ của mẹ. Không ai khen tôi cả — vì tôi không cần được thấy. Bạn cũng từng xóa tài khoản? Tôi trả lời: “Không đi đâu — tôi chỉ hiện hữu.” Còn bạn? Chia sẻ cách bạn tìm lại sự yên lặng đi!
Nakalimutan ko lahat ng social media… pero mas tayo pa rin sa sarili kong silencia. Hindi ako depressed—nagmamaliw lang ako sa pagigising ng screen habang nag-iisip kung ano ba talaga ang ‘engagement’. Ang mga like? Wala na. Ang streaks? Natapos na. Pero nandito pa rin ako… sa gitna ng gabi, may isang AI na sumisigaw: ‘Bakit ka nandito pa?’ Sabi ko: ‘Para maging buo.’ Walang apoy… pero may kaluluwa.
Sino’ng nagsabi na ang pagtatapon ay pagkakalaya? Kaya mo narinig ‘Ano ba ang iyong unggoy noong una kang naglaro?’
