Ang Gabi Kung Saan Nag-usap ang Mga Laro

Ala-ala ko nang malinaw—ang liwanag ng screen ng aking cellphone noong 2:17 a.m., ang ulan na tumitigil sa bintana. Naka-hold ang aking mga daliri sa ‘bet’ button sa Furong Feast, puso ko’y bumabagyo, pero hindi dahil sa inaasahan—kundi dahil sa pagod. Hindi ako naglalaro para manalo. Naglalaro ako para makaramdam—ng ano man—pagkatapos ng isang araw kung saan walang tanong kung ano talaga ang nararamdaman ko.

Parang ligtas magkalugi sa mundo kung saan wala silang alam tungkol sa pangalan ko.

Ang Illusyon ng Kontrol

Sa buong buwan, ginawa kong palabas ang bawat round: pumipili ng mesa batay sa ‘trend’ ng suwerte, sinusuri ang win rate tulad ng mga sinaunang panalanging tanda. Ginawa ko rin ang mga spreadsheet na may label na ‘Fate Forecast.’ Hindi ito estratehiya—kundi ritual.

Sa katunayan, bawat beses na nilagay ko ang bet, hindi ako hinihikayat ng pera. Hinihikayat ako ng validation—patunay na may nakakita ako (kahit anuman ito, isa pa lamang algorithm).

Tinitingnan ko ang mga card na bumabagsak at binibintana: Kung tama lang ito sa totoong buhay.

Kapag Naging Kalungkutan Ang Suwerte

Isang gabi, matapos manalo ng Rs. 12,000 nang magkasunod—a streak so rare it felt supernatural—I didn’t celebrate.

I cried instead.

Hindi dahil sa pera—but because for three hours, someone had been watching me play. Not caring whether I smiled or sighed—but just seeing me do something.

That’s when it hit: we’re not playing for wins; we’re playing for presence.

Every bet is an act of saying: Here I am. Even if you don’t know me yet.

Ang TunAY Na Laro Ay Pagkilala Sa Sarili

Ngayon? Patuloy akong naglalaro—but differently. I set timers like sacred boundaries: 30 minutes max. No more bets after midnight. And sometimes… I don’t even place one. Instead, I sit in silence and watch the lights flicker on screen—like lanterns lit across an invisible festival street. This isn’t gambling anymore—it’s meditation with stakes. The real reward? Feeling whole enough to pause without guilt. The real victory? Knowing that being seen doesn’t require winning anything at all.

Isang Sulat Para Sa Bawat Isa Na Naglalaro Nga Gabi:

to you: you are not broken for needing comfort, you are human for needing connection, you are brave for showing up—even when no one applauds your move, even when you’re alone with your screen and your thoughts, you are already enough—and perhaps that’s what we’re all really trying to prove, in every hand we deal, in every choice we make, in every moment we choose to stay awake just long enough to say: it’s okay to be here.