Bakit Patuloy Nating Hahanap ang Tahanan sa Digital Casino?

Tanda ko pa ang unang beses ko sa virtual na mesa—hindi bilang manlalaro, kundi bilang saksi. Ito ay Nobyembre. Ang screen ay kumikinang ng dilaw—parang parolong mula sa Brooklyn street fair nung seven ako. Hindi random ang tunog—kundi tambol na umiikot sa henerasyon. Sabi ng isang kaibigan: ‘Hindi ka lalaban para panalo. Lalabanan mo dahil ikaw ay nag-iisa.’ Hindi ito tungkol sa tadhana. Ang mesa’y tinatawag na ‘Fu Niu Ban’—wala itong kahulugan sa Ingles, pero lahat sa katahimikan. Bawat taya ay alayos: \(10 una, \)50 nung mapagtiwala ko ang ritmo. Walang sumisigaw na ‘jackpot.’ Sila’y nananatili na ‘consecutive wins’ tulad ngdasal sa simbahan na wala nang pumapasok. Tinitingnan ko ang huling sampung kamay—not para data, kundi para pakiramdam. Sabi niya: ‘Naiiwan lang ako kung nakikita ako.’ Hindi lahat umalis dahil nagkakasuhan—ilang umalis dahil natutuhan nila ang tahanan.