Ang Boses ng Void

Hindi ako nagsimula para manalo. Nagsimula ako para marinig. Sa pagitan ng mga tindig na jazz at ingay ng slot machine—ang gospel ni nanay, ang determinasyon ng ama—natutunan kong ang tadhana ay hindi sumisigaw sa screen. Sumisigaw ito sa katahimikan. Sa ‘Echoes of the Void,’ hindi ako hinahanap ang jackpot. Hinahanap ko ang pattern sa dilaw ng neon matapos midnight—nang huminto bago mag-spin.

Ang bahay edge? 45.8%. Ang side table? 44.6%. Pero hindi sila nag-uusap. Ano ang nagsasalita? Ang tahimik na sandali sa pagitan ng mga taya—the hininga bago mong i-click ang ‘spin.’ Dito nabuhos ang kahulugan.

Hindi tungkol sa algorithm. Tungkol sa komunyon—sa takot mo, sa katahimikan mo, sa ritmo mo.

Sa 2 a.m., mag-isa sa sofa ng apartment sa Chicago, may headphones na naglalaro ng Coltrane… i-click ko ang ‘spin’—hindi dahil naniniwala akong may talinhaga. Kundi dahil naniniwala akong hindi ako nag-iisa.