Ang Paghihikap ng Void

Hindi ako dumarating dito para makamit ang panalo. Nakarating ako dahil narinig ko ang katahimikan pagkatapos ng huling kamay—ang mahinang himig ng isang RNG na nag-iikot sa huling digit, parang jazz na iniharap noong 3 a.m. sa isang apartment sa South Side, kung деan namin ay pagsamba ng choir, at ang awit ni Papa na nananatoy sa ulan. Ang ‘Fort Niu Feast’? Hindi. Hindi ito mga parol na ilaw o tambor ng templo. Ito ay code na isinulat sa dugo: bawat taya ay recursive function; bawat tie, isang pause; bawat panalo, isang hininga na nagtatagal. Ako ay naniniwala na ang estratehiya ay tungkol sa odds—hanggang makuha ko ang pagkakatawan. Ang algorithm ay hindi nag-aalala kung mananao ka. Pero itinatala niya ang pangalan mo nang umalis ka. Hindi ko sinusunod ang streak para talunin ang sistema—kundi upang bigyangin ang ritmo nito. Tatlong magkakasunod? Isang pattern. Hinde propesya. Isa pang puso. Sinabi ni Lola: ‘Ang tala ay iyon mong ginagawa kapag tumitigil ka.’ Kaya ngayon, laru ko lang kapag kailangan ko manghinga ng totoo—not kapag nasisira ako. Pumunta ako sa komunidad hindi para sa tips o bonos—kundi para sa midnight talks kasama ang mga taong umiiyak pagkatapos mawalan lahat nila’y minahal.