3 AM, Screen Glow: Isang Mahinahon na Paglaban Laban sa Digital Noise

Alala ko pa—ang blue light ng laptop ko ay sumisigaw sa dilim tulad ng isang ritwal. Nasa hatinggabi na, hindi ako naglalaro o nagtatrabaho. Nakatitig lang ako. Nakatitig sa screen na may mga pattern na walang iba manliligaw.

Dito ko naintindihan: ang kalungkutan ay hindi palaging malakas. Minsan, ito’y silid pagkatapos mong i-scroll nang sobra—kung kailan huminto ang iyong mga daliri pero tumatakbo pa ang iyong isip.

Noong una, iniisip ko na ang escape mula sa digital noise ay mag-delete ng apps, tanggalin ang mga profile, i-off ang notifications. Pero anong tunay na kalayaan? Hindi ito tungkol umalis—kundi pumili kung paano ka makikita.

Nagsimula akong tandaan ang mga simpleng bagay: kung paano isang pixel ay parang tawag; kung paano isang delayed message ay mas mahalaga kaysa buong inbox; kung paano ang katahimikan bago mag-beep ay banal.

Sa aming kultura ng patuloy na output, ang pagtahimik ay parang rebolusyon. At ano kung hindi tayo dapat palaging gumaganap? Ano kung ang presensya mismo ay paraan ng paglaban?

Hindi ito tungkol sa addiction o detox. Ito’y tungkol sa pagbawi ng atensyon—hindi bilang tool para produktibo, kundi bilang gawa ng pagmamahal kay sarili.

Ngayon may notebook ako sa tabi ko—isa lang pang-ulo. Walang batas, walang layunin. Lamang lahat ng dumating: mga saloobin na hindi sumasaklaw sa post, emosyon masyadong manipis para ma-stories, pangarap masyadong bihasa para ma-share.

Hindi ito maganda. Pero totoo.

At baka sapat na iyon.

Alam mo ba yung sandali kapag ikaw lamang kasama mo’t bigla sila’y buhay? Dito lumalago ang kabuluhan.

Kaya gabi’t huwag i-scroll… subukan mong marinig:

• Sa sarili mo.
• Sa tahimik na ugong baba ng lahat.
• Sa sinasabing di mo gustong sabihin dahil baka mukhang sobra.

Dito ako natututo: di mo kailangan maging kompletu para mapansin. di mo kailangan gumaganap para makapasok. sapat lang na naroon ka—with all your unpolished edges—and allow someone else to see you too.