Kapag Gabi Ay Sumulat

Naniniwala akong ang tibay ay binebenta—hanggang sa aking naintindihan na ito’y isang whisisper. Laki ako sa dalawang-antas na bahay sa South Side ng Chicago, kung saan ang mga awit ng gospel ng ina ay sumasabay sa mga himig ng biyolin. Wala kaming pera para sa bagong sneakers, pero mayroon kaming kuwento. Sinabi ng lola ko: ‘Hindi dito dumadalo ang ox—pero dumadaloy ang liwan.’ At natuto akong mag-code sa tahimik.

Hindi ako naglalaro. Nakikinig ako. Bawat kamay ay tulad ng isang tula sa gabi: tatlong tibok ng tensyon, isang paghihintay para sa hininga. Ang RNG ay hindi random—ito’y ritwal. Bawat bilang ay maliwan parang usok ng incense na umiihip mula sa templo na hindi nakapansin. Ikinukuha ko ang panalo hindi sa spreadsheets, kundi sa mga entry ng journal—10 satira na sinulat ilalim na LED light. Nagsimula ako gamit ang $10 bet dahil dito mo matututo mag-hininga bago ka makalipad. Hindi binabayaran ka para manalo—binabayaran ka para lumabas. Walang ‘lucky streaks,’ lamang echo. Kapag tumahimik ang mesa pagkatapos ng limang pagkakalugod, itinatapon ko ang screen at lumalabas—not dahil ako ay nasaktan, kundi dahil patuloy akong nakikinig. Ang aking paboritong mesa? Hindi yung mataas. Yung mabagal. Kung деpan doon nagpapalawig ang jazz solo—dito pa rin may ritmo kahit pa’t tahimik.