Ang Mahalagang Ritwal ni Fow Niu

Still remember ko ang unang beses kong nakaupo sa mesa ng aking lola sa Ohio, habang sumisilip ang mga red lantern sa Lunar New Year—walang screen, walang ingay, puro ang slow click ng wooden tiles at ang hininga ng pagkakaibigan. Dito ko nalaman: hindi ito pagtatalo. Ito ay liturhiya.

Hindi si Fow Niu is mascot. Ito ay alaala na nakabuklod sa bamboo at tinta—ritwal kung де chance ay nagiging panalangin. Ang RNG ay hindi nagpapapalit ng resulta; ito ay nagpapakita ng pattern na makikita lang ng matiyagang mananampalad.

Hindi ako naghahanap ng streaks. Sinusundan ko sila parang buwan sa tubig—tatlong panalo ay hindi yaman; ito’y hakbang sa sayaw na di mo nalaman hanggang madaling gabi.

Ang VIP program? Hindi ito cashback—ito’y ang matandang ibinabalik sa iyo ang iyong tinig. Ang ‘free add-on’? Ito’y ang bata mo ulit—pagbabawi ng inosensya bago utang.

Tawag nila ‘gaming.’ Tawag ko ‘komunyon.’

Hindi ka kailangan ng higit pang tama para maramdaman. Kailangan mo ng isang tahimik na sandali—at isang tao na alaalain kang narito bago desisyon ang algorithm.