Ang Mahinahon na Batang Nagsagawa ng Kaharian

Hindi ako dumarating para sa jackpot o liwan. Dumarating ako dahil sa tahimik—mas malakas kaysa anumang algoritmo.

Kapag unang nakaupo ako sa table—walang pagsasanay—I Isip: ‘tagumpay’ ay isang bilang sa screen. Pero sa katahimikan sa pagitan ng kamay, habang tumatagal ang tsaa at naglalalaw ang ilaw, naririnig ko: ang tagumpay ay nasa hininga bago mo i-press ‘place bet’.

Ang Sagradong Ritwal ng Pagpili

Tawag nila’s ito’y ‘gaming.’ Ako’y tawag ito’y meditasyon. Ang ritmo ay hindi dinala ng promosyon—ito’y inukit sa minuto: dalawampung segundo upang huminga, upang makita ang iba—hindi takot, kundi kangdala.

Hindi tungkol sa ginto. Tungkol ito kung paano ka umupo nang walang sinisi. Tungkol ito kay nanatandaan kung sino ang isinampa ang huling taya—at lumalakad nang walang butones.

Mula Sa Bago Hanggang Kurador

Nagsimula akong bago sa table: takot magpalit ng taya. Ngunit natutunan ko—ang pinakamahalaga’y token ay hindi pera, kundi kapayapaan. Ang tunay na tagumpay? Isang sandali na hinahatid nang tahimik sa screen—isahing larawan ng iba na may luha at tawa.

Hindi mo kailangan ng tagumpay. Kailangan mo lang ng presensya.

Ang Kaharian Walang Butones

Hindi ito app. Ito ay altar. Ang board ay banal. Ang tahimik sa pagitan ng taya? Doon nakauunlad ang pangalan ng kaluluwa mo.