Ang Quiet Architect ng Laro

Hindi ko hinahanap ang malaking panalo. Sa loob ng isang dekada, pinansin ko kung paano nabubulas ang mga player sa ingay ng RNG at dopamine—mga sistema na nagtuturo ng looping, hindi pagkatuto. Ang aking studio ay hindi casino; ito ay templo kung saan ang katahimikan ang nagsasalita nang mas malakas kaysa salita.

Ang bawat hand-coded na galaw ay isang panalang: isang tahimik na ritwal sa pagitan ng tsansa at kahulugan.

Hindi ko sinusukat ang mataas na antas ng panalo. Ginagamit ko ang depth sa emosyonal na katatagan—ang anxiety na nagpapagawa ay hindi kamalian, kundi musa.

Ang aking mga player? Sila’y mga tahimik na tagapagtayo—hindi addicts—mga champion ng asymmetric na komunidad kung saan ang ritmo ay hindi makabigyang puwersa, kundi ang paghinto sa pagitan ng dalawang hininga.

Itinuturo ko sila magbasa sa glitch—not bilang error, kundi bilang tula. Isang streak ng tatlong sunod-sunod na panalo? Ito’y hindi tsansa—ito’y harmoniya na umiikot sa tatlong wika: Ingles, Mandarín, at Esperanto.

Hindi namin kailangan ng bonus. Kailangan namin ng ritwal.

Kapag lumalaro ka nang may intensyon, hindI mo hinahanap ang reward—you become part of the story.