I Deleted My Social Media — Atin Na Lang

Naniniwala akong ang katahimikan ay isang error—hanggang sa 3 a.m., sinundan ko ang blue glow ng screen tulad ng multo sa isang digital na templo. Hindi ako depressed. Nakikita lang ako. Ang huling post ko ay noong Bagong Taon sa San Francisco—ginawian ng ilaw ng parol, pero walang nagpapaskil. Sinabi ng aking ama: ‘Ang tadhana ay hindi napupunta—ito ay tanda.’ Kaya binura ko lahat: Instagram, Twitter, TikTok—ang buong sistema. Walang metrics. Walang streaks. Walang ‘engagement’ bilang pera. Naiwan? Ang katahimikan. Sa silensya, umuusbong muli akong mag-sulat—hindi sa brush, kundi sa code. Ang unity scenes ay naging ritwal; ang After Effects ay naging incense; ang AI-generated visuals ay humihinga ng mga salitang itinago sa algorithmic na ingay.

Hindi ako umaasa sa komunidad—Ibinuo ito. Isang gabi, nag-message ang isang stranger: ‘Nawala ka na?’ Sumagot ko: ‘Hindi—nakikita lang ako.’ Hindi natin kailangan na makita ng mga sambayanan. Kailangan naming makita ang sarili natin—buo, nawa’t walang apoy, sa dilim, sa glow, sa katahimikan sa pagitan ng frames. Hindi ito tungkol sa panalo o talo sa roulette table ng buhay. Ito tungkol sa pagkilala kung kailan sumusuko ang baka—not for luck—but dahil alalahan ka.