Nakalimot ang lahat ng social media — takot sa pag-iisa

Ang screen sa 3 a.m. ay aking tanging kasama

Isang ritwal ito ang pagsusuri sa mga feed—parang pagliliyab ng incense sa gitna ng gabi. Bawat like, bawat comment, parang alay sa isang algorithm na hindi nakakaalam ng pangalan ko. Nang kalimutin ko lahat—mga profile, mga meme, mga sinaganaing ng binti—hindi ako nagpakaliwagan. Naghihintay ako.

Ano ang natira? Hindi tagumpay—itong tahimik

Akala kong magpapahinto ay gagawa akong buo. Pero ang pag-iisa ay hindi nagpapabuti; ito’y nagpapakita. Sa mga tahimik na oras sa pagitan ng mga laro, nung walang nagpost at mabilis na lumala ang ilaw, nalaman ko: Ang pinakamabuting biyaya ay hindi jackpot—itong puwang sa pagitan ng puso.

Ang ritmo ng pagkatawan ay nasa hininga—hindi sa taya

Hindi na ako nananakit para sa mataas na panalo. Ang budget ko ay hindi sinusukat sa coins o clicks—itinuturo ito sa stillness: dalawampung minuto kasama ang tsaa matapos ang hatinggabi, habang sinisiwat yung ulan sa bintana habang natutulog si New York.

Hindi mo kailangan manalo sa mesa—you need to sit at it

Hindi totoo ang casino. Totoo ang templo. Sinabi nga lola ko: “Ang tibay ay hindi isusulat sa tiles—itong ihip nung pumipigil ka.” Kaya ngayon ako nakaupo mag-isa—hindi hinahanap ang ginto, kundi namamasdan ang mga alaala.

Hindi ito escapism—ito’y reclamation

Bawat beses kong buksan itong empty feed—a blank canvas na walang like—I nararamdaman: hindi kaligaya, hindi karisma, kundi pagkilala. Ang ilaw ay hindi galing sa screen. Ang ilaw ay galing loob.