Nakita Mo Na Ba ang Kapayapaan sa Gitna ng Gabi?

Hindi Ako Naglalaro Para Manalo. Naglalaro Ako Para Mabuhos.

Isipin ko noon na ang panalo ang layunin—hanggang sa isang gabi, mag-isa sa aking kuwarto, tinignan ko ang mga kamay ng Baccarat nang 3:17 a.m. Walang sigaw. Walang jackpot. Pareho lang… at biglang isang hininga.

Hindi ito takluck.

Ito ay pakikinig.

Ang Totoong Mesa Ay Hindi Kard. Ito ay Pahinga.

Hindi ang RNG ang nagdedesis ng resulta—ito’y tinitiyak dahil tao kami.

Tinigil ko na ang paghabol sa tatlo ring matalo.

Sa halip, inilabas ko ang journal ko at sinulat: ‘Ano kung hindi tungkol sa panalo… kundi sa pagkakaroon?’

Ang ‘Fu Niu’ lights ay hindi ginto—iya’y ilaw ng buwan sa basag na salamin.

Hindi Ka Kailangan ng Mas Maraming Bets. Kailangan Mo Lang ng Isang Hininga Sa Pagitan Nila.

Sinabi sakin ni Nanay: ‘Kahit joy ay may ritmo.’

Lumalaban siya sa mga festival sa kalye ng Chicago—ang boses niya’y laging malumanay sa ilalim ng jazz at pagsablay.

Ngayon, inilalagay ko si $10—not para makakuha… kundi para marinig ang oras.

Tatlong minuto bawat kamay. Tahimik sa pagitan ng mga ronda.

Ang totoong kapalad? Hindi cashback—kundi kapayapaan na nananatili tulad ng amoy pagkatapos mabati ang mga bell ng templo.

Sumama Sa Ilalim Ng Mga Parol.

Kung nakatayo ka na mag-isa kasama iyong screen matapos medya, nakita mo ba kung paano nadarama ang tahimik na panalo? Ng susunod mong matalo, don’t reload. don’t chase. simple lang… huminga… pagkatawid ay nandirito—at tahimik—at umaasa.