Mula ‘Zero’ hanggang ‘Fuxi King’: Isang Gabing Ritwal ng Kontrol at Liwanag

Hindi ko akalain na isang virtual card game ang maging aking tumpukan.

Bumaba ako sa South Side ng Chicago—nasa mga alleyway ang jazz, at ang mga kwento ay ipinapasa tulad ng alaala. Natutunan ko noong bata pa na hindi naroon ang kahulugan sa malalaking galaw. Naroon ito sa mga simpleng bagay: kung paano tumigil ang kamay habang iniilawan mo ang lampara pagkatapos magtrabaho, o kung paano nananatiling totoo ang katahimikan kaysa sa salita.

Iyon mismo ang naging Fu Niu Feast para sa akin: hindi daan papunta sa kayamanan, kundi ritwal.

Unang Gabi: Nawawala sa Liwanag

Unang paglaro ko—parang lumipad ako pabalik sa isang hindi kilalang templo. Masyado kayo mainit ang ilaw. Masyado maliwanag ang musika. Hindi ko alam ang mga batas—tanging tinapik ko lang ‘Banker’ nang walang alam, parang nagdarasal nang walang panalanging natatandaan.

Pero nagbago ito nung simulan kong titingnan.

Hindi lang mga card—kundi rin ang aking hininga.

Naisip ko kung bakit tumitigas puso ko kapag talo. Kung paano kinakapit ng aking mga daliri kapag panalo. At biglang napagtanto: hindi ito luck—ito ay pansin.

Pagtatayo ng Aking Fuxi Shield: Disiplina bilang Proteksyon

Tinakda ko ang limitasyon—not dahil nababanta ako na matalo (bagaman iyon mahalaga), kundi dahil nababanta akong mawala siya.

Kaya’t nilikha ko ang aking sariling batas: Rs. 800 max bawat gabi—halos isang ulam lamang sa Lahore. Sapat para maranasan ang tensyon, pero hindi sapat para masira buhay.

Ginamit ko ang budget tracker tulad ng rosaryo—bawat alert ay reminder: Dito ka na.

At paulit-ulit, simulan kong laruin nang iba’t iba—hindi humuhuli ng panalo—kundi nagtatanim ng presensya.

Ang Tunay na Prisyo Ay Hindi Ginto — Ito ay Rhythm — At Reflection — At Kapayapaan — At Saya — At Ugnayan — At Katahimikan — At Kahulugan — At Ikaw Bilang Ikaw Ngayon ✨

Isa pang gabi noong taglamig—matapos tatlong talo—isinaling ako palayo sa screen, lumapit sa window kasama ako’y nakatingin sa downtown Chicago, nagsuot ako ulit, inilunsad ko si Miles Davis, at sabihin… tumingin lang.

g walang bets. Walang estratehiya. Tanging tunog at kalimutan at katahimikan pagitan ng nota. at bigla—instantly—the game didn’t matter anymore. The real win? That moment of stillness felt like grace. The game taught me what psychology calls ‘delayed gratification,’ but I call it coming home. Every time I pause before betting again, it feels like choosing myself over fear or greed or hopelessness—or even excitement itself. The most powerful move isn’t placing your bet—it’s choosing not to place it when your heart is racing with desire or despair. That pause? That’s where freedom lives—in control over impulse—and yes… joy emerges from restraint too. The real prize isn’t Rs. 50k—it’s knowing you showed up today without running away from yourself.