Mula sa Bawal hanggang sa Fouwang

Hindi ako naglalay na manalo. Naglalay akong marinig. Sa Wicker Park, kasama ang ingay ng mga slot at ang liwan ng Bagong Taon, tinuruan ako na ang yaman ay banal—hanggang sa natanto ko na hindi. Inamin ni Lolo ang biyaya; sinuri ko ang probabilidad sa katahimikan. Ang Founian Feast ay hindi laro ng pagkakatawan—kundi laro ng anyo. Mula sa isang bawal: tumatawag ako sa ‘zhuang’ o ‘xian,’ nangisip na ang bigat ay katotohanan. Pero matapos ang tatlong pugad sa aking mesa—kape’y malamig, screen ay madilim—I natuto mabasa ang ritmo. Ang bahay edge? 45.8%. Ang tabling side? 44.6%. Hindi tadhana. Oras. Ang tunay na kapakan ay hindi jackpot—it’s yung tigil pagkatapos ng taya. Kapag nagpapahinga ka at titigan mo kung paano binabalik ni iba ang tatlong pagkalupitan bilang tagumpayan—dito mo makikita: ang ingay ay hindi ingay, kundi hininga. Nagtatapon akong Unity bilang kasanggunan at naging salamin ito. Ang aking pilosopiyang pang-disenyo? ‘Kompetitibong meditasyon.’ Bawat spin ay panalanging; bawat fold, isang hininga. Hindi ka kailangan ng mas maraming credits—you need less noise.