Mula sa Bawal hanggang Hari ng Tadhana

Hindi ako nagsimba bilang master—simpleng bata lang akoy sa ilaw ng Founian’s Feast, press ang mga buton parang turista sa templo. Pero nangyari ang epiphany: hindi ito paglalaro. Ito ay existential na laro. Bawat sesyon: 30 minuto. Ang house edge? Around 45.8%. Ang ‘lucky’ bet? Isang modestong $10—sapat lang para manatili sa ritmo, hindi maghahanap ng multo. Sinabi sakin ng therapist ko (isang Zen monk na nakakama): ‘Hindi makikibigay ang machine sayo. Ikaw ang nagbibigay sayo.’ Nagtapos akong maghahanap ng jackpots. Sa halip, tinignan ko ang iba—kanilang mga ngiti pagkatapos ng pagkabigo, kanilang quiet wins sa madaling gabi ilalim—at naintindihan: ang komunidad ang tanging totoo mong multiplier. Hindi ito app. Ito ay seremonya. Ang mga drum ay hindi sumisigaw dahil ikaw nanalo—sumisigaw sila dahil ikaw sumali.