Totoo Ba Ang Pagkakataon?

Nagsulat ako ng mga tula nang gabing 2:00, nakalunod sa mga blanket at ingay ng lungsod. Walang binasa. Hindi rin ako minsan.

Pero may bagay na naging parang sinulat ko ang mga tula habang naglalaro ng Fu Niu Feast—nang walang pahintulot.

Simula lang ito bilang curiosidad: isang online na mesa kung saan nagkakasama ang Chinese New Year at casino logic. Lumalaki ang musika kasabay ng mga tambol at dambana; bawat panalo ay sumisilip tulad ng ilaw na nakapaligid sa sapa.

Sa unang tingin, wala lang itong iba.

Pero napansin ko: hindi lang sila nanlolo.

Nagpapasalamat sila.

Isa akong nakita na ilalagay ang Rs. 10 sa ‘Banker’—hindi dahil naniniwala sila sa odds—kundi dahil sinabi ni lola nila noon na mas maganda iyon noong Lunar New Year.

Isang player ay tumigil bago magbets, bulong: ‘Hindi araw na ito.’

Ito ay hindi pagsusugal. Ito ay seremonya.

Sa aking paraan, ginawa ko rin—binigyan ko ng virtual na kandila ang bawat bet matapos madaling araw. Hindi para sa pera. Para sa alaala.

Dahil narito ang totoo: kapag naglalaro ka ng Fu Niu Feast, hindi mo lang sinusukat ang probability—sinusukat mo rin ang iyong lungkot gamit ang ritmo.

Ang Ritual Sa Likod Ng Bets

Naisip ko: Kung ano man ang mangyari… may bahagi pa rin tayo dito—sa gitna ng kalituhan at hirap. Minsan nga’y tila wala talaga siyang kabuluhan… pero napapansin mong may halaga pa rin siya kapag ginawa mo nang buong puso.

Ang Lahat Ay Nakasalalay Sa Iyo

Kaya’t sana’y ikaw mismo ang humarap:

Ano ba talaga ang hinahanap mo? Ayoko ba manalo? O hanap ko lang yung pakiramdam na mayroon akong lugar? The truth is simple but deep: sometimes the game isn’t about winning—it’s about belonging.