Naniniwala Ka Ba Na Nag-save ng Buhay ang Isang Broken Game Script?

Naniniwala akong ang mga laro ay tungkol sa odds—hanggang sa isang gabi, narinig ko ang aking lolo na kumukuwento tungkol sa Fuxiu Feast: hindi ito tungkol sa pera, kundi sa ritmo. Bawat mesa ay templo. Ang golden ox ay hindi sinikat sa silk—kundi inukit sa himig ng mga manlalaro na tumigil maghahanap ng panalo. Bawat kamay ay jazz solo: di-maipalagay, matuwid, buhay. Ang RNG ay hindi nagrandomize ng numero—kundi nagrandomize ng pag-asa. Nakita ko ang mga bagong manlalaro na sumisimba gamit ang $10—parang mga batang nagliliwan ng parolong panyo noong Bagong Taon. Hindi nila alam na sila’y nagrehearsal para makalusot. Kapag tumahimik ang bahay, tinawag nila itong ‘masama’—ngunit ako’y tinawag itong pagsasanay. Ang tunay na mahika ay hindi nasa payout ratio (45.8%)—kundi sa pagtitiyak bago ang kamay. Sa hininga pagkatapos ng pagkabigo—kapag pinili mong tumigil at makinig. Isang lalaking umalis mula sa kanyang huling taya—not dahil siya’y nabigo—kundi dahil alaalain niya ang aral ng kanyang lolo: ‘Hindi ka nakakatakas ng realidad—you practice another truth.’ Ang Fuxiu Feast ay hindi dinisenyo para sa tagumpi—itinuturo para sa mga nanatira kapag tumahimik ang musika.

Sumali kami sa dusk—not upang maglaro—kundi upang alaalain kung bakit tayo’l laruan.