Totoo Ba Kayo ‘Online’?

Naniniwala Akong Scrolling Ay Laro

Lumalaki ako sa Brooklyn, kung saan tinuruan ako ng ina na ang kaligayahan ay nasa ritwal—hindi sa reward. Tinutukoy ng aking ama ang mga data: engagement, dwell time, priority. Sa unang panahon, akoo naniniwala na scrolling ay laro—isang walang saysay na gawain sa madaling oras sa neon-lit screen. Ngunit natanto ko: bawat ‘like’ ay isang multo ng koneksyon.

Hindi Makikita Ka ng Algorithm—Kundi Sinusukat Ka

Hindi para sayo ang iyong feed. Ito’y binuo palibot sa iyong kahinaan. Alam ng platform ang iyong pause button bago mo ito gawin. Ang iyong ‘win’? Isang dopamine spike mula sa komento ng isang stranger na tumutugon sa iyong kalungkutan. Ang totoong jackpot ay hindi ginto—itong kapaitian pagkatapos huling scroll.

Tatlong Signal Na Nawawala ang Iyong Koneksyon

Una: Sinusubok mo ang phone mong walang tao’y nagtatanong kung ikaw ay bahay. Pangalawa: Iniiwas mo ang kuwento’t nakikita ka pa rin bilang nakikita. Pagtatlo: Naging pera ang iyong ‘like’—at walang tao’y alam kung bakit mo itinindig.

Hindi Laro Ang Ritwal—Ito’y Kapaitian Sa Pagitan ng Mga Tala

Nagpapantay na ako sa mga tagumpay. Sa halip, niliwan ko ang isang sulyap bawat gabi—not para manalo—kundi para alalahanin kung ano naramdaman kapag pinapakinggan. Magkasama tayo: ibahagi ang screenshot ng huling tahimik na sandali. Hindi dahil manalo—kundi dahil may tao pang nais makita.

Hindi ka nanganngailangan ng higit pang likes—you need one moment kung saan tinatawag ang kapaitian.