เกมที่ลืมคุณ

ฉันยังจำคืนคืนแรกที่โต๊ะฟูซู—กลิ่นธูปผสมกับโคมระย้าไฟ เงียบสงบระหว่างการหมุนเหมือนกระดิ่งวัดที่ตีช้าๆ ฉันไม่ได้มารู้เพื่อชนะ แต่มารับฟัง พวกเขาเรียกมันว่าเกม แต่มันไม่ใช่โชค มันคือพิธีกรรม ยายของฉันเคยพูดว่า “ควายไม่ตามหาคุณ—คุณเองต้องตามจังหวะ” และฉันก็เรียนรู้: ในแต่ละครั้ง มีเสียงสะท้อนของความหวังจากผู้อื่น โคม? สัญลักษณะศักดิสลจากพื้นหลังสีดำ ฝูงชน? ครอบครัวขยาย—not strangers, but pilgrims who came to pray in silence after the storm.