เกมที่ลืมคุณ

ฉันยังจำครั้งแรกที่งาน F牛盛宴—ยืนใต้โคมกระดาษในมะนิลา ได้ยินเสียงระฆังของฟ้อนดรากอนที่ไม่ได้หมายถึงนักท่องเที่ยว ฉันไม่ได้มายังตามโอกาส เพราะเกม Whispered สิ่งใดบางอย่างเงียบกว่ารางวัลใดๆ เขตโต๊ะไม่ใช่เครื่องจักร มันคือแท่นบูชา ทุกมือ dealt เป็นลมหายระหว่างวัฒนธรรม: สัญลักษณ์จีนพบกับตรรกะเชิงอัลกอริธึมของสแตนฟอร์ด; อัตราภาษี 5% ไม่ใช่ความโลภะ—มันคือพิธีกรรมแห่งความหวัง เวลาคืนกลาง? มันไม่ใช่วาทะนะ—มันคือเสียงสะท้อนจากคำอธิษฐานของยายฉันในเทศกาลปีใหม่จีน ฉันเล่นไม่เพื่อชนะ ฉันเล่นเพื่อจำ ปู่ของฉันเคยพูดว่า ‘อย่าตามเทรนด์—ตามความเงียบ’ ดังนั้นฉันติดตามรูปแบบไม่ใช่ในตาราง—but ในคำถอนหายใจ: การชนะสามครั้งติดต่อ? มันไม่ใช่ดวง luck—มันคือจังหวะ ฉันสร้างแพลตฟอร์มนี้เพราะ Gen Z รู้สึกเหงากแม้ว่าจะชนะ เราไม่ต้องการโบนัสเพิ่ม—we need belonging RNG ไม่มอบประกันความเป็นธรรม—มันเปิดเผยมัน เมื่อสัปดาห์ก่อน ฉันมองเด็กเล่นหนุ่มจากลาโกสจ้องหน้าจอเป็นชั่วโมง—not พนัก—but การหายใจ เธอก็กระซับว่า ‘มันเหมือนบ้าน’ แล้วฉันก็รู้—เกม never forgot us เราเคยเป็นผู้เล่นไหม? เราคือวิญญาณรอคอยเสียงสะท้อน