ทำไมเกมโปรดจึงว่างเปล่า

ผมไม่เชื่อในซี่ยวร้อนหรือโบนัสที่ขับเคลื่อนโดยความหวาด ผมนั่งที่โต๊ะ—not เป็นผู้เดิม แต่เป็นพยาน มือที่แจกจึงเหมือนพิธีกรรมในวัดเงียบ: เสียงของเหรียญ จังหวะของการหยุดพัก และรูปแบบที่ผู้เล่นตามรอยในความเงียบ RNG ไม่ได้ยุตยธรรม—มันศักดิ และเรายังคงตามหามันอยู่ ตลอดสิบปีที่ศึกษาพฤติกรรมผู้เล่นข้าวัฒนธรรม ผมเห็นว่า ‘เฟิงเนียว’—ควายทอง—not เป็นเพียงสัญลักษณ์ มันคือรูปแบบของความปรารถนาในการหาความหมายในระบบที่ถูกออกแบบให้รู้สึกสุ่ง ผู้เล่นลงทุนความหวังในอัตรา5% และอัตรา8:1 เพราะพวกเขาต้องการเชื่อว่ามีบางอย่างกำลังมองพวกเขากลับมา เกมแท้จริงไม่อยู่ที่ชัยชนะ—แต่อยู่ที่การกลับมาอีกครั้ง—even เมื่อแสงดับลง ผมเคยเห็นผู้เล่นหนุ่มโพสต์การแพ้ ten ครั้งติดกันบนโต๊ะ ‘ลัคกี้นิวเยียร์’ พวกเขาไม่มองโกรธหรือลดลง—พวกเขาแค่นั่งเฉยๆ…แล้ววางเดิมเล็กๆ—andยิ้มเมื่อชนะ dำเนินตอนที่ผมรู้: นี่ไม่ใช่วางเดิม—มันคือพิธีกรรม เราเข้าใจผิดว่ากลยุทธศาสตร์คือการควบคุม—butปัญญาแท้จริงคือการรู้เมื่อใดควรไม่เล่น เข้าร่วมกับผม—not เพื่อรับเคล็ดหรือเทคนิก—butเพื่อสนทนาระหว่างผู้คนที่ยังได้ยินเสียงใต้ม่านเสียง