ทำไมเกมโปรดจึงว่างเปล่า

ผมไม่ได้เริ่มเขียนเกี่ยวกับเกม ผมเริ่มต้องการเข้าใจว่าทำไมหลังจากชั่งเวลาของการเล่น คนจำนวนมากถึงรู้สึกว่างเปล่า—even เมื่อพวกเขาชนะ ในพิธีของฟอร์ตเนียเฟสต์ สิ่งที่ดูเหมือนโอกาส เป็นกระจกสะท้อนความปรารถนาของมนุษย์ ระฆังทองไม่ดังด้วยเสียงแจ็คพอต—มันดังด้วยความเงียบ โต๊ะไม่ใช่เครื่องจักรกำไร—มันเป็นวัดที่ผู้แปลกปลอมมาพบกันในสมาธิอันเงียบ ผมเริ่มเป็นผู้เรียนใหม่—คลำหากฎ ไล่ตาม‘庄’เหมือนเด็กที่ไล่ตามไฟละลายตอนเย็น แต่อย่างช้าๆ ผมเรียนรู้: รางวัลที่แท้จริงไม่อยู่ที่การคูณหรือการเพิ่มขึ้น—มันอยู่ที่ลมหายใจก่อนคุณเดิมพัน—ช่วงหยุดที่ความหวังยังคงอยู่ กลยุทธ์ที่ดีสุด? อย่าไล่ตามชัยชนะ จงไล่ตามการมีอยู่ สังเกตผู้อื่นที่เล่นด้วยความถ่มตน: เขาไม่ตะโกนเมื่อชนะ; เขากระซิบเมื่อแพ้ ชัยชนะของเขาไม่มีโพสตบนโซเชียลฟีด—เขาเก็บไว้อย่างเงียบในฝามือ เหมือนสมบัติล้ำค่าที่ถ่ายทอดผ่านหลายรุ่น เกมนี้ไม่มีขอบเขตทางวัฒนธรรม มันถูกแปลภาษา—not โดยอัลกอริตึม—but โดยความเห็นอก ความจริงข้อสุดท้าย? ‘โชค’ เป็นภาพหลอนสร้างโดยทางเลือกของคุณในขณะที่คุณคลิก ‘bet’ มาแล้วนั่งตรงโต๊ะนี้—not เพื่อชนะใหญ่—but เพื่อนึกถึงว่าทำไมคุณจึงมา