ทำไมผู้เล่นที่เก่งที่สุดถึงลาออก

ฉันไม่ได้ออกตามหาชัยชนะ แต่ออกตามเข้าใจว่าทำไมผู้เล่นที่เงียบที่สุดจึงจากโต๊ะ ที่อายุ 32 อาศัยระหว่างศูฟาร์มเซิร์ฟเวอร์และร้านกาแฟยามดึกในเกียวโต เบอร์ลิน และลิสบอน ฉันเรียนรู้ว่า “ดวงชะตา” เป็นแค่เสียงรบก—อัลกอริธึมหลอกให้ดูเหมือนโชค รางวัลแท้จริงไม่ใช่แจ็คพ็อต; มันคือความเงียบหลังคลิก “หมุน”—ลมหายใจระหว่างหน้าจอ ฉันเคยคิดว่ากลยุทธศาสตร์คือโอกาส ตอนนี้ฉันเห็นมันเป็นพิธีกรรม การเล่นแต่ละครั้งคือบรรทัดในบทกวีไร้ตัวอักษร การโต๊ะ “ฟูเนียว”? มันไม่ใช่วัฒนธรรมจีน—มันคือสมุดของฉัน การเดิมพันแต่ละครั้งคือบรรทัดในเรื่องยาว: เมื่อคุณหยุดนานพอจะรู้สึกประหลาด ชัยชนะสูงสุดวัดไม่ได้ด้วยเหรียญ แต่วัดด้วยความชัดเจน งบประมาณของฉัน? หนึ่งถ้วยชาหลังสามสิบนาที รางวัลของฉัน? การครุ่นคิดที่เหลืออยู่บนหน้าจอเมื่อไม่มีใครกำลังมอง ฉันไม่มอบร่วมชุมชนเพื่อชื่อเสียง ฉันสร้างหนึ่ง—สำหรับผู้คนที่ยังถาม: เหตุใดชัยชนะแรกของเธอรู้สึกเหมือนอะไร? มิใช่อารมณ์เบิกบาน มิใช่อิสรภาพ แต่มหาการตระหนัก นี่ไม่ใช่งานเกมเพื่อบริโภค มันคือเกมเพื่อไตรตราก—the Zen garden โดยแต่ละสัญลักษณ์มีมวล และแต่ละการหมุนมีศักขะทางศาสนา คุณไม่ต้องการการหมุนมากขึ้น cuณต้องการความเงียบมากขึ้น