เมื่อโลกชนะ ฉันยังคงเริ่มชีวิตใหม่

ฉันยังจำได้ถึงคืนแรกของฉันที่งานตลาดกลางคืน—not เป็นผู้เล่น แต่เป็นผู้ฟังเงียบ แสงประดับตามถนนส่องเหมือนบทเพลงเก่าที่ยายร้องในโครนเฮาทส์ คนอื่นวิ่งไล่ตามโชคใหญ่ ฉันแค่นั่งดู—มือสั่นบนโต๊ะ เมื่อความเงียบครองพื้นที่ระหว่างการหมุน

โต๊ะไม่สนใจว่าคุณเดิมพันเท่าไร

พวกเขาเรียกมันว่า “โชค” แต่โชคแท้จริง? มันคือการรู้จังเมื่อต้องเดินจากไป พ่อเคยพูด: ‘อย่าตามจังหวัด—รอแสง’ เพราะฉันเริ่มตั้งแต่มูลค่า $10—not เพื่อชนะใหญ่—but เพื่อรู้สึกบางอย่างแท้จริง เครื่องจักรไม่ตอบแทนความโลภัย มันตอบแทนการมีอยู่

รหัสของพ่อฉันคือความเงียบ

ในบ้านเรา ความเงียบไม่ว่างเปล่า—มันศักดิศ เราไม่ได้เล่นเพื่อหนี; เราเล่นเพื่อรำลึก การคลิกของ “เดิมพันเพิ่ม” เป็นคำอธิษฐานที่กระซิบในความมืดมน เงินรางวัลไม่มีทอง—มันคือลมหายใจหลังสามสิบนาที เมื่อคุณมองขึ้นและเห็นใบหน้าของตัวเองในกระจก

เทศกาลมิใช่เรื่องชัยชนะ

ปีใหม่มงคลครั้ง last, ฉันนั่งคนเดียวบนโซฟาพร้อมชาและมองผู้คนโพสต์ภาพหน้าจอแห่งชัยชนะ—ยิ้มผ่านน้ำตา หัวเราะโดยไม่อาย อีกหญิงคนหนึ่งกล่าว: ‘ฉันแพ้สามครั้ง…แล้วหยุดเล่นตัวเอง’ นั่นมีชัยชนะของเธอ

คุณไม่อยู่ตรงนี้เพื่อล่าขอปาฏิหารย์

ชะตากรรมไม่มีคำทำนาย—มันคือทางเลือก มิตใช่ว่าคุณจะนั่งที่โต๊ะไหน—but จะอยู่นานพอไหมเพื่อรับฟังลมหายใจของตัวเองอีกครั้ง การเฉลูงานตลาดกลางคืนไม่มุผลกำไร—it’s about remembering why you sat down in the first place.