เมื่อโลกชนะ ฉันรีบูตตัวเอง

ฉันเติบโตที่ถนนที่ไฟส่องสว่างเหมือนโคมวัด—not ในเวกัส แต่ในบรูกลิน โดยย่าจ์ราแม่มของฉันร้องเพลงแจ๊สเก่าๆ ในคืนวันอาทิตย์ เรามีไม่มาก แต่มีจังหวะ ม้ามไม่ถูกปรับ; มันกำลังฟัง

การเดิมพันครั้งแรกไม่ได้เกี่ยวกับโชค

ฉันเคยคิดว่าชัยชนะหมายถึงการตามหาแจ็คพ็อต—จนกระทั่งฉันนั่งลงในคืนหนึ่งและรู้ว่า: มันไม่ใช่เรื่องโอกาส มันคือการปรากฏตัว เด็กโตไม่ถูกโกง—มันศักดิ สวนแต่ละครั้งเก็บพื้นที่ให้หายใจ คุณไม่จำเป็นต้องชนะใหญ่เพื่อรู้สึกสมบูรณ์—แค่มีสติและเล่นอย่างจริงใจ

ngânตราของฉันคือที่ลี้ภัย

ฉันกำหนดขีดจำกัด: $10 ต่อเซสชั่น พอดีสามสิบนาที ห้ามตามหา ‘ชัยชนะอัศจรรย์’ เพียงแค่มีอยู่ เครื่องไม่อ้อนคำสัญญา—มัน whispering ความอดทน เมื่อหยุดกลางเกมเพื่อมองคนอื่นยิ้มผ่านภาพหน้าจอ? นั้นแหละเมื่อคุณพบทองของตนเอง

พิธีกรรมแห่งแสงวาบที่เงียบสงบ

พวกเขาเรียกมันว่า ‘งานเลี้ยงแห่งโชค’—แต่มันไม่ใช่อาหารบนโต๊ะ มันเป็นเสียงกระซอกเบาๆ ก่อนฟ้าสว่าง:ไอน้ำลอยขึ้นจากชา เห็นปลายนิ้วจับเก้าอี้หนังเก่า และตาปิดเหมือนกำลังภาวนาในโบสถ์กลางดึก ส่วนรางวัลไม่มอบให้—มันได้มารับจากความเงียบสงบ

คุณเป็นกษัตริย์อยู่แล้ว

คุณไม่จำเป็นต้องโชคดีเพื่อชนะ—แค่มีอยู่ตรงนี้ ฝูงชนไม่มอบให้กับคุณ แสงไฟทำ เข้าร่วมกับเราที่ Stillness Planet. เผ่านภาพหน้าจอของคุณ cricket-คราวคราวถัดไป… จะได้นายของตนสะท้อนกลับ—not เป็นผู้ชนะ—but เป็นผู้ที่ยังคงอยู่