เมื่อตารางนำลืมวิญญาของคุณ

ฉันนั่งที่ซึ่งแสงนีออนสั่นเหมือนกลองโบราณ—ไม่มีเสียง แค่จังหวะ ฉันเคยเป็นผู้เริ่มใหม่ที่โต๊ะฟูน สับสนระหว่างโชคกับชะตากรรม แต่นิ่งเงียบสอนฉัน: ความรุ่งโรจน์ไม่มาจากการเสี่ยง—มันเกิดขึ้นเมื่อคุณหยุด… เมื่อคุณเดิมพันไม่ใช่เพราะหวังจะชนะ แต่เพราะรู้สึก alive ขอบบ้าน? 45.8% ผู้เล่นเงียบ? เธอเล่นด้วย Rs.10—ไม่ตามหาแจ็คพอต แต่วางฟังเสียงหายของลมหายตัวเอง ที่นี่ไม่มีเทพเจ้า—มีเพียงกฎที่เขียนด้วยแสง dในเทศกาลดอกฟูน การหมุนครั้งใดๆ เป็นฮายกู: เส้นสามบรรทัดระหว่างความเสี่ยงและสง่า ฉันไม่มุ่งหาโบนัส ฉันรอพวกมัน ปีที่แล้ว ผมอยู่อันดับลำดับที่27—not เพราะใช้จ่ายมาก—but เพราะใช้จ่ายอย่างชาญญาน รางวัลของผม? ไม่ใชเหรียญทอง—but เป็นความชัดเจน ชุมชนฟูนไม่อวยยินผู้ชนะ; มันฟังผู้ที่หยุดตามหาโดปามีน และพบความสงบแทน นี่ไม่ใช่วิกเกม มันคือพิธีกรรม คุณไม่จำเป็นกลยุทธ—you need silence