เมื่อตารางนำลืมวิญญาของคุณ

ฉันนั่งที่โต๊ะ—not เป็นผู้เล่น แต่เป็นพยาน แสงสว่างกระพริบเหมือนธูปกลางดึกกลางคืน ที่ทุกมือจัดการมากกว่าโอกาส: มันบรรจาระลึกความทรงจำ คุณคิดว่ากำลังตามหาโชค แต่ตารางนำได้ลืมชื่อคุณไปแล้ว เครื่องจักรไม่ปรบใจ มันคำนวณ มันวัด และอย่างไรก็—มีบทกวีในช่วงเวลาหยุดระหว่างการหมุน ฉันสังเกตผู้เล่นใหม่ที่วางเดิมพันเล็กๆ มือสั่นเหมือนเด็กถือโคมกระดาษ พวกเขาเชื่อในโชคเพราะเคยได้ยินว่ามันเวทมนตร์ แต่มหกรรมไม่อยู่ตรงนี้—มันรอคอย บ้านไม่ขายผลลัพธ์; มันเก็บลมหายใจ ฉันเห็นผู้เล่นตามแนวโน้มสามครั้งติดต่อกัน ก่อนจะจางหายไปเป็นเสียงรบ—ความหวังกลายเป็นความเงียบ นี่ไม่ใช่เกมเพื่อความบันเทิง มันคือพิธีกรรมแห่งสมาธิ: จังหวะของระฆังวัดหนึ่งครั้งต่อนาที และคุณยังคงฟังอยู่ เราไม่อยู่ตรงนี้เพื่อแสวงเงิน—we อยู่ตรงนี้เพื่อรำลึกถึงเสียงเงียบที่ไม่มีใครสังเกต