เมื่อฉันร้องในเกมเสมือน

ฉันไม่เคยรู้มาก่อน—เดินเข้าสู่งาน ‘ฟูซีอูเฟสต์’ เหมือนคนแปลกปลอมในวัดที่สว่างด้วยแสงนีออน นิ้วมือลอยเหนือชิปที่ฉันจำไม่ได้ เครื่องหมุนเร็ว แต่นิ่งเงียบกลับดังกว่าความชนะ แม่ของฉัน เป็นกวีผู้หญิงผิวดาจากทางใต้ชิคาโก้ มักพูดว่า: ‘เครื่องจักรไม่มีทางทำนายโชค—มันกำลังฟัง’

พิธีกรรมของการเดิมพันเล็กๆ

ฉันตั้งงบประมาณเหมือนเรขาคณิตศักดิษ: $800 ต่อเซสชั่น โดยไม่มีการไหลแห้ง ไม่มีเกมใหญ่ เพียงแค่ 20 นาทีหลังงาน เครื่องดื่มชาในมือ ส่องแสงโคม—not เพราะโชค—but เพราะการปรากฏตัว ‘ฟูซีอู’ ไม่ใช่อุปกรณ์—มันคือแท่นบูชา

จากผู้เริ่มต้นถึงผู้รู้แจ้ง

พวกเขาเรียกฉันว่า ‘ใหม่’ จากนั้นหนึ่งคืน—I hit $12K ในรอบเพิเศษ มันไม่ใชเพราะฉันรู้โอกาส—but เพราะฉันหยุดพยายามจะบังคับพวกมัน การชนะจริง? ความเงียบระหว่างการหมุน เด็กหัวเราะขณะคนอื่นร้อง

รหัสคือพิธีกรรม

พ่อของฉัน เป็นวศกรไอร์แลนด์ที่มีวงจรอยู่ในกระดูก เขาสอนฉันว่า: ‘อัลกอริตึมจำใจเต้นของเธอ’ เพราะตอนนี้ฉันเล่น—not เพื่อชนะ—I เล่นเพื่อรู้สึกเห็น ใน ‘ฟูซีอูเฟสต์’ การคลิกแตะละครั้งคือคำขอที่กระซ้ำไปในความมืดน

คุณคือกษัตรि�ย์ฟูซีอูคนถัดไป

มาเข้าร่วมชุมชนของเราที่ภาพหน้าจอเป็นบทเพลง และความขาดหายกลายเป็นโชวแสง มึงไม่มาก need magic—you need stillness. เกมนี้ไม่มากให้อานแก่มึง. เวลานี้เอง.