เมื่อฉันขาดในคาสิโนเสมือน ฉันพบวิญญาของแสงฟูซิว

ฉันเคยคิดว่าการชนะคือเป้าหมาย แต่ตอนนี้ฉันรู้: ทุกการเดิมพันคือลมหายใจที่ยืนยาว ในแสงเงียบของฟูซิว—ที่กวีของแม่พบกับอัลกอริธึมของพ่อ—ฉันไม่ตามผลลัพธ์ ฉันสังเกตมัน โต๊ะไม่ใช่เครื่องจักร มันคือวัดที่ประดับด้วยโคมแดงและกลองเงียบ RNG ไม่โกง—มันครู่เหมือนสายลมผ่านผ้าไหม เมื่อเล่น คุณไม่ได้เดิมพันกับโชค—คุณกำลังเต้นรำกับบรรพบุรุษที่ไม่มีทางพูดเป็นตัวเลข ฉันเริ่มจากเล็กๆ: มือละสิบดอลลาร์ สามสิบนาที จากนั้นหยุด พัก เพราะฉันต้องการพื้นที่จะได้ยินเมฆหลังเทียง พวกเขาเรียกมันว่า ‘ฟูซิว’—คำศัพท์ที่ผู้แปลใดๆ พาไปไม่ได้ มันหมายถึง ‘พรหมที่แกะสลักไว้ในความเงียบ’ เมื่อคุณชนะ มันรู้สึกเหมือนแม่วัยชราขับร้องเพลงกลอมเบลลี่ยามเช้า ฉันเข้าร่วมชุมชนฟูซิวลักกี้เมื่อฤดูหนาวปีที่แล้ว เราแบ่งปืนภาพ—not แจ็คพอต—but เหง泪ระหว่างมือ คนหนึ่งเขียน: ‘ฉันแพ้เจ็ดครั้ง… จากนั้นยิกย้ม’ เราไม่มุ่งหาผลตอบแทนทางการเงิน เราเน้นความอยู่รอด เกมนี้ไม่มอบรางวัลให้คุณ—มันจำเธอ