Game Experience
ลูกค้าคนที่เจ็ดที่ร้านสะดวกซื้อตอนตีสอง
ฉันเคยคิดว่านี่แค่เรื่องเล็กๆ กลางดึก—ซื้อกาแฟ เช็คโทรศัพท์ รออะไรบางอย่าง แต่แล้วฉันก็สังเกต: คนลูกค้าคนที่เจ็ดมักมาทุกนาฬิกาสองยสิบเจ็ด เงียบหมด ไม่มีใครพูด ไม่มีใครเห็น เราไม่เล่นเกมที่นี่ เราไม่ตามโชคหรือความแพ้ เราเฝังเงียบใต้แสงจ้า สังเกตเครื่องขายของโดยรอบเป็นพิธีกรรมเหมือนโคมไฟ ตัวเลขไม่ใช่เรื่องบังเอียง—มันคือเสียงสะท้อน ฉันมีสมุดจดตอนนี้—not เพื่อการพนันหรือโอกาส—แต่เพื่อคำครางหายใจ ผู้หญิงคนหนึ่งซื้อน้ำดื่มสามขวดและปล่อยร่มไว้ข้างหลัง? เธอยิ้มเมื่อพบใบเสร็จยับจากสัปดาห์ก่อนหน้า ฉันไม่เคยถามว่าทำไมเธอถึงกลับมาทุกคืน—เธอแค่มากลาย นี่ไม่ใช่วิธีการ มันคือการดำรงอยู่ พนักงานร้านรู้หน้าฉันแต่ไม่มีทางเรียกชื่อเขา เขาไม่มอบเงิน—he offering silence บางครั้งฉันสงสัยว่าโชคอาจเป็นรูปแบบที่เราตาม: เวลาเดิม เก้าเดิม กรอบนมเปล่าๆวางไว้ข้างประตู เมื่อวันอังคาร คนหนึ่งละซองแดงใตเคาน—ไม่มีชื่ออยู่ข้างใน เพียงแค่อาร์หมายเหตุ: ‘ขอบพระใจสำหรับการพูดออก’
NeonWandererChi
ความคิดเห็นยอดนิยม (2)
O sétimo cliente aparece sempre à 2:17 — como um fantasma que só quer leite e silêncio. O caixa não dá troco… dá uma suspiro. E você? Também já viu alguém deixar um envelope vermelho sem nome? Isso é filosofia digital: o universo gira em torno de uma máquina que vende coisas que ninguém pede… mas todos sentem.
E se eu disser que o café era só um bilhete de memória? 🤔 #VendingMachinePhilosophy
