การเล่นอย่างมีสติ

ฉันจำวันแรกที่นั่งลงที่โต๊ะเสมือนใต้แสงนีออนสีส้มคล้ายโคมไฟโบราณได้ดี มอนิเตอร์สว่างสีน้ำเงิน—โทนกลางคืนที่ปรากฏเมื่อคนหลับใหลขณะโลกยังตื่น

ไม่ใช่การพนัน จริงๆ แล้วมันคือสิ่งหนึ่งที่เงียบกว่า: พิธีกรรม

ฉันมาไม่เพื่อโชค แต่มากเพราะเสียงไพ่อย่างช้าๆ เหมือนลมหายใจ มีชีวิตชีวาและตั้งใจ

เกมที่มีวิญญาณในกฎเกณฑ์

มันถูกเรียกว่า Fú Niú Shèngyàn — พิธีเทศกาลกระบือแห่งโชคลาภ แต่เบื้องลึกของมันคือโครงสร้างซึ่งอาศัยรูปแบบ ความน่าจะเป็น และการควบคุมตนเอง

สำหรับฉัน มันไม่ใช่แค่อัตราต่อรองหรือผลตอบแทน มันคือการฝึกให้นั่งอยู่กับความไม่มั่นคง

ทุกครั้งที่วางเดิมพันเล็กๆ โดยคำนึงถึงเหตุผล มันเหมือนการกราบน้ำหอมหน้าพระธาตุที่คนอื่นมองไม่เห็น

และแม้กระนั้น… ก็มีความงามในสิ่งนี้

การวางแผนไม่ใช่วางแผนเอาชนะ (แต่มองหาตนเอง)

เคยคิดว่ากลยุทธ์คือการเอาชนะโชคชะตา ตอนนี้รู้แล้วว่าผิด

ในเกมนี้ การตรึงตรากฎหมายไม่ง่ายไปกว่าการฝึกฝน สังเกตรูปแบบไม่ว่าจะเพื่อคาดเดาอนาคต เพราะความสุขุมเป็นแรงยึดเหนียวเมื่อจิตใจอยากหนีจากหวังหรือกลัว

ฉันเริ่มบันทึกผล: สิบรอบต่อครั้ง เพื่อไม่มองหาจุดเด่น—เพราะความ случайเป็นศักดิ์สิทธิ์—แต่มากกว่านั้นมันทำให้ฉันหยุดหายใจระหว่างคำพูดในหัว

บรรดาเส้นบนกระดาษ เป็นลมหายใจระหว่างสองแนวคิด

ตรงจุดเหล่านี้เอง ความหมายแท้จริงอยู่—not ในชัยชนะหรือรางวัลใหญ่อย่างฝัน, แต่อยู่ในช่วงเวลาเงียบที่ก่อนจะคลิก ‘แจกไพ่อีกครั้ง’

สัญชาตญาณของการควบคุมและพลังแห่งการยอมรับ

เมื่อมืดมนเกินไป เมื่อขาดทุนมารายงานเช่นใบเปลืองบนพื้นคราบน้ำแข็ง ฉันเคยเดินจากไป—not จากความพ่ายแพ้อย่างเดียว, แต่มากจากการเชื่อว่า ‘อำนาจ’ จะช่วยพาเราออกจากความโหยหาทางภายในได้ เมื่อนั้นเองฉันเข้าใจ: พิธีบางอย่างอาจไม่มอบผลลัพธ์มาเปลี่ยนแปลงได้อย่างแน่นอน; เราทำเพียงเพื่อให้มิตินี้ยังคงอยู่ในตนของเราเอง แม้ว่าวางเดิมพันเท่าไร ก็ยังกลับมาพร้อมหัวใจสมบูรณ์ sitting upright at your screen, catching your reflection in its cold glow, as if saying: yes, I’m still here.