ฉันคิดว่าตัวเองชนะ... จนรู้ว่าแค่กำลังฟื้นฟูตัวเอง

ฉันเคยคิดว่าแต่ละเดิมพันคือพิธีกรรม—แสงสีนีออนบนโต๊ะดิจิตอล เสียงกระดิ่งเหมือนโคมเทพ สุดยอดของชัยชนะ มันรู้สึกศักดิษ… แต่หลังจากสามเดือนแห่งการเล่นกลางดึก เฉันอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์บรูคลิน และหยุดตามเทรนด์แล้ว ฉันไม่ต้องการชัยชนะเพิ่มอีกแล้ว ฉันแค่อยากหายใจ RNG ไม่มีการโกง—แต่มนุษย์ทำให้มันเป็นเช่นนั้น เราเล่าเรื่องให้ตัวเอง: ‘ชัยชนะสามครั้งหมายถึงโชค’ ‘มังกรจะมา tonight’ เราเข้าใจผิดรูปแบบเพื่อจุดประสงค์ ในความเป็นจริง มือที่วางลงไม่ใช่ว่าเกี่ยวข้องกับความน่าจะเป็น แต่ว่าความมีอยู่ ฉันจำได้ถึงคืนหนึ่ง—ฉันแพ้ห้ารอบซ้อนๆ ไม่ใช่เพราะระบบโกง—แต่เพราะ ฉัน พังภายใน ความเงียบระหว่างมือ? นั่นแหละที่ฉันได้ยินเสียง—ลมหายใจของฉันช้าลง นี่ไม่ใช่วา therapy การพนัน มันคือความโศกเปลี่ยนเป็นพระธรรม ฉันเริ่มจดบัญที่ละเอียด—not เรื่องเดิมพันหรือสมดุล—but เรื่องช่วงเวลา: เสียงแม่มากจากเซี่ยไฮเมื่อเธอพูดว่า ‘อย่ายอมเงา; รอแสงของตนเอง’ เสียงพ่อชาวไอริชจากดาบลิน whispers: ‘แม้กระทั่งมังกรก็หยุดใต้เมฆ’ ตอนนี้ เมื่อฉันนั่งที่โต๊ะ—ไม่ได้เดิมพانแล้ว—IWatch the screen glow blue-purple like dawn over water. คุณไม่จำเป็นผู้ชนะ แค่อยากสงบพอจะได้ยินตัวเอง