ฉันคิดว่าชนะแบคคาแรต... จนรู้ว่าฉันกำลังสร้างตัวเองใหม่

ฉันเติบโตขึ้นมาในฐานะชาวจีนอเมริกันรุ่นที่สองในนิวยอร์ก—มีรากจากเซี่ยงไฮ้และเลือดไอริช—มักหมกอยู่หน้าตารางดิจิตอลตอนกลางคืน ไม่ใช่เพื่อความตื่นเต้น หรือเงินสด แต่เพราะในช่วงเวลาเงียบระหว่างมือ ความเงียบพูด louder กว่ารางวัลใดๆ RNG ไม่มีการโกง มันแค่ไม่แคราญใจ ฉันเลิกเล่นเมื่อเห็นผู้ชนะสิบครั้งติดต่อเหมือนโคมไฟในปีเสี้ยว ฉันไม่จำเป็นตามเทรนด์ ฉันอยากเลิกแกล่าวความสุขที่อยู่นอกตัวเอง แม่เคยพูดว่า “ในจีน เราไม่ไล่ตามอัฒแดง—we carry them home” พ่อพูดว่า “ในไอร์แลนด์ เขาไม่มองการพนัน—he grieve quietly” ฉันเลยนั่งคนเดียวกับเครื่องอ่านหน้าจอ โดยวาดแต้มละมือเหมือนลายแปรงบนผ้าไหม สวมโทนสีม่ว-เทา-ฟ้า มันเหมือนสถานที่ศักษาโดยเทพเจ้า—but full of ghosts who remembered being real. คุณหาคำตอบตรงไหน? คุณหาพื้นที่หายใจอีกครั้ง