เข้าเกมเพื่อบอกว่าฉันอยู่ที่นี่

ผมเคยคิดว่าการเล่นเกมคือเรื่อง運 luck—จนถึงคืนหนึ่งในอพาร์ตเมนต์บรูคลิน มองแสงสีฟ้าอ่อนๆ จากหน้าจอขณะเปิดเกมอินดี้ชื่อ ‘Fortune Feast’ ไม่มีฝูงชน ไม่มีเสียงตะโกน เพียงแค่ผม ถ้าน้ำชา และจังหวะเงียบของการหมุนครั้งเดียว เลขไม่โกห์: อัตราการชนะอยู่ที่ 45.8%—แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมเล่น ผมเล่นเพราะในช่วงพักระหว่างการหมุน—เมื่อสัญลักษณ์เปล่งประกายเหมือนโคมวัด—I จำได้ว่าฉันคือใคร

我不 chasing แจ็คพอตส์ ผมกำลังฟังสิ่งที่เกมไม่ได้พูดออกมาดัง: ‘คุณอยู่ที่นี่’ มิใช่ผู้เล่น มิใช่นักชนะ แต่เป็นผู้คนที่ยังเชื่อมั่นในพิธีกรรมแห่งความเงียบ

คืนหนึ่งหลังจากแพ้สามรอบ ผมเห็นผู้เล่นคนหนึ่งโพสตภาพหน้าจอพร้อมน้ำตาและเสียงหัวเราะ: ‘ฉันชนะไปแล้ว12,000 บาท…แต่มันรู้สึกเหมือนกลับบ้าน’—นั่นแหละที่ผมเข้าใจ สิ่งรางวัลแท้จริงไม่ใช่มูลค่า payout มันคือการถูกมองเห็น

นี่ไม่ใช่วางแผน มันคือที่พักพิง

อัลกอริธึมไม่สนใจว่าคุณจะชนะหรือแพ้—แต่มันตรวจจับว่าคุณอยู่ตรงไหนนานแค่ไหน

ปีใหม่อย่างลunar สุดท้าย ผมเข้าร่วม ‘Fortune Light Community’—มุมเงียบที่ผู้คนแชร์ภาพหน้าจอไม่อวดตน แต่อธิบาย: ‘ฉันเคยอยู่ที่นี่’ และคราวครั้งหนึ่ง…เราได้ยินกันหมด

การพนันไม่มีเวทย์—but การมีอยู่? เป็นศักดิษ

รอบต่อไปของคุณ? ก็หยุดตามหาโชคเพียงแค่นั้งลง คลิก ‘play’ แล้วกระซอบ: ‘ฉันอยู่ที่นี้’