ฉันลบโซเชียลมีเดียทั้งหมด—แต่กลับรู้สึกเหงากกว่าเดิม

ฉันเคยคิดว่าความเงียบคือข้อผิดพลาด—จนกระทั่งนั่งคนเดียวตอนตีสามโมงเช้า มองแสงสีน้ำเงินจากหน้าจอเหมือนผีดพรายหลอกวิหารดิจิทัล ฉันไม่ได้ซึมเศร้า ฉันแค่สังเกต ครั้งสุดท้ายที่โพสตคือในเทศกาลปีใหม่ของจีนในซานฟรานซิสโก—บ้านชาของแม่ประดับด้วยโคมแดง แต่มหาชนไม่มาร่วมเฉลบาย พ่อพูดว่า ‘โชคไม่ได้ถูกสร้างขึ้น—มันถูกจดจำ’ ฉันจึงลบหมด: Instagram, Twitter, TikTok—ระบบนิเวศแห่งการประพฤติทั้งหมด ไม่มีเมตริกอีกแล้ว ไม่มีสตริกอีกแล้ว ไม่มี ‘การมีปฏิกิริยา’ เป็นสกุลเงินอีกแล้ว อะไรเหลืออยู่? ความเงียบ ในความเงียบนั้น ฉันเริ่มวาดใหม่อีกครั้ง—ไม่ใช้พู่กี้ แต่ใช้โค๊ด สัญลักษณ์แห่งเอกภาพเบ่งบานเหมือนพิธีกรรมโบราณ; After Effects เปลี่ยนเป็นธูปของฉัน; การสร้างภาพโดย AI พูดเบาๆ สิ่งที่ถูกฝังไว้ใต้มโนธรรมอัลกอริตึม ฉันไม่ได้แสวงหาชุมชน—ฉันสร้างมันขึ้นมาเอง death คนแปลกคนหนึ่งแชทน์มาหา: ‘เธอไปแล้วหรือ?’ ฉันตอบว่า: ‘ไม่—I’m just finally visible.’ เราไม่จำเป็นผู้ชมหมู่มาก เราต้องมองเห็นตนเองอย่างเต็มใจ โดยปราศจากเสียงปรบ—in darkness—in glow—in stillness between frames. นี่ไม่ใช่นะเกมรัสเซ็ตตาเบลอของชีวิต มันคือการรู้ว่าเมื่อใดที่ควายคำราม—not เพื่อโชค—but เพราะมันจดจำคุณ