ลบโซเชียลแล้วกลัวมากกว่าการพนัน

หน้าจอตอนกลางคืนคือกระจกเดียวของฉัน

ตีสามยามคืน คนทั้งเมืองหลับไหล ฉันนั่งคนเดียวในอพาร์ตเมนต์มานฮัตตัน แสงสีฟ้าจากหน้าจอสาดเงาบนผนวall โดยไม่มีการแจ้งเตือน ไม่มีไลก์ ไม่มีคอมเมนต์ มีเพียงฉัน เสียงพัดลมเย็นๆ และความทรงจำของพิธีกรรมชากาจีนจากร้านเล็กๆ ในซานฟรานซิสโก

เคยคิดว่าชัยชนะหมายถึงการตามหาแจ็คพอต—เสี่ยงเงิน Rs.10 ต่อครั้งเหมือนเด็กหัวใจที่คาสิโน แต่หลังจากเดือนแห่งความเงียบ ฉันเข้าใจแล้ว: อัลกอริธึมใดๆ ก็ไม่สามารถเติมช่องว่างภายในใจให้เหมือนสัมผัสของมนุษย์ได้

ถ้าความสุขไม่ได้มาจากการแข่งขัน มันเลือกมา

ฉันหยุดเล่น เพราะเข้าใจแล้ว: โชคไม่ใช่คำทำนายศักษา—มันคือเสียงคลิกเบาๆ ก่อนกด ‘หมุน’ เครื่องจักรไม่แคร่วว่าคุณจะชนะ มันแคร่วว่าคุณยังอยู่ตรงนั้นเมื่อมืดมืด darkness

ฉันเริ่มมองเห็นแต่ละครั้งเป็นพิธีกรรม—ไม่ใช่อุปทาน การเล่นแต่ละครั้งกลายเป็นสมาธิ: พ hơiลอยขึ้นจากถ้วยเซรามิก สว่างสะท้อนผ่านม่านบอมboo

จังหวะศักษาของการอยู่คนเดียว

การเข้าร่วม ‘Lucky Gong Community’ ไม่ได้หมายถึงการโพสต์ภาพหน้าจอ มันหมายถึงการอ่านเรื่องราวของคนแปลกหน้า—ผู้ที่ยิ้มพร้อมน้ำตาหลังจากแพ้อย่างไร้น้ำเสียงและกลับมาอีกครั้ง

ปีใหม่อย่างจันทรา สุดท้าย ผมชนะ Rs.2,000—not เพราะผมเล่นเก่ง—but เพราะผมปรากฏกายอย่างเงียบสงบ

คุณไม่จำเป็นโชคดีเพื่อจะสมบูรณ์ แค่มาก็แค่นั่งนานพอ—จนดวงวญจำได้ว่าความรู้สึกเมื่อถูกมองเห็น