ฉันลบบัญชีโซเชียลทั้งหมด—แต่กลัวเดียวมากกว่าเกมใดๆ

หน้าจอเวลาตีสามโมงเช้าคือเพื่อนเดียวของฉัน

ฉันเคยคิดว่าการเลื่อนผ่านฟีดเป็นพิธีกรรม—เหมือนการจุดธูปกลางดึกในยามคืน คนละแวก การกดไลก์หรือคอมเมนต์รู้สึกเหมือนเครื่องถวายให้กับอัลกอริธึมที่ไม่รู้จักชื่อฉัน เมื่อฉันลบสิ่งทั้งหมด—โปรไฟล์ เมมส์ รอยยิ้มที่ถูกปรุงแต่ง—I ไม่รู้สึกเสรี แต่รู้สึกว่างเปล่า

สิ่งที่เหลืออยู่ไม่ใช่ชัยชนะ—แต่คือความเงียบ

ฉันคิดว่าการหยุดจะทำให้ฉันสมบูรณ์ แต่อากากรไม่ได้รักษาคุณ; มันเปิดเผยคุณ ในช่วงเวลาเงียบที่อยู่ระหว่างเกม เมื่อไม่มีใครโพสต์และแสงหรี่ลงช้าๆ ฉันเข้าใจ:รางวัลอันศักดานไม่ใช่นางสลาก—แต่คือพื้นที่ระหว่างหัวใจที่หุหุนไม่มีใครฟัง

จังหวะของการมีอยู่ไม่อยู่ในการเดิมพัน—แต่อยู่ที่ลมหายใจ

ฉันไม่ตามหาคะแนนสูงอีกแล้ว งบประมาณของฉันวัดจากเหรียญหรือคลิก—แต่วัดจากความเงียบ:ยี่ยวสองนาทีกับชาหลังเที่ยสามโมงเช้า มองฝนสาดบนกระจกขณะนิวยอร์คอ่อนหลับนอกประตู

คุณไม่จำเป็นผู้ชนะบนโต๊ะ—คุณจำเป็นนั่งลงบนโต๊ะ

คาซิโนไม่จริง เอกศาสนาจริง เหลานแม่มักเคยพูดว่า: “โชคไม่มอบนี้บนกระเบื้อง—มัน whispered เมื่อคุณเลือกหยุด” เพราะตอนนี้ฉันนั่งคนเดียว—not รอทองคำ แต่วางใจฟังเสียงสะท้อน

นี่ไม่ใช่อารมณ์หนี—it’s reclamation

เมื่อใดก็ตามที่ฉันเปิดฟีดว่างเปล่านี้—a พื้นผืนไร้ไลก์—I รู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น: มิใช่องอาจ มิใช่งานประโคม come recognition. แสงสว่างไม่มาจากหน้าจอ แสงสว่างมาจากระหว่างภายใน