คุณเคยร้องไห้เพราะเกมตอนตีสามไหม?

ฉันไม่ได้เล่นเพื่อชนะ ฉันเล่นเพื่อหายใจ

ฉันเคยคิดว่าชัยชนะคือจุดหมาย—จนถึงคืนหนึ่งที่ห้องเดียว ฉันมองมือแบกคารัตสิบครั้งตอนตีสามสิบเจ็ดนาที ไม่มีเสียงเชียร์ใดๆ ไม่มีแจ็คพอตใดๆ มีแต่ความเงียบ… และแล้ว—theo สูดหายเพียงครั้งเดียว

นี่ไม่ใช่โชค

มันคือการฟัง

โต๊ะจริงไม่ได้ทำจากไพ—มันทำจากความเงียบ

RNG ไม่ได้กำหนดผลลัพเพราะถูกเขียนโปรแกรม—มันกำหนดเพราะเราเป็นมนุษย์

ฉันหยุดตามเทรนด์หลังแพ้สามครั้งซ้อนกัน

แทนที่จะวิ่งตาม มันเปิดสมุดของฉันและเขียน: “ถ้าเกมไม่ใช่ว่าจะชนะ…แต่ว่าจะอยู่กับปัจจุบัน?”

ไฟของ “Fu Niu” ไม่ใช่น้ำทอง—มันคือแสงจันทร์บนกระจกที่เปียกวานา

คุณไม่จำเป็นมากกว่านี้—คุณจำแค่อากลมระหว่างมือ

แมของฉันสอนว่า: “แม้ความสุขก็มีจังหวะ” เธอเติบโตเต้นผ่านเทศกาลดำรงเมืองชิคาโก—เสียงเธออ่อนโยนใต้มโซและพลุไฟ

ตอนนี้ฉันเดิมพัน $10—not เพื่อผลตอบแทน—แต่เพื่อรู้สึกเวลาผ่านไป tนาทีต่อหนึ่งมือ เงียบระหว่างรอบ cรางแท้จริง? ไม่มากำไร—but สันติภาพที่คงอยู่เหมือนควายน้ำหอมหลังระฆังดึก