การเปลี่ยนฟูซิวเป็นศิลปะการออกแบบเกม

ผมไม่ได้ตั้งใจจะออกแบบเกมคาสิโน ผมตั้งใจสร้างวัด

เติบโตในโครีย์ทาวน์ ลอสแอนเจลีส พ่อผมเคยพูดว่า: “運氣ไม่ได้มาจากการโชค–มันมาจากรูปแบบ” เมื่อผมกลายเป็นนักออกแบบเกม ผมเริ่มมอง ‘ฟูซิวเฟสต์’—โต๊ะเดิมพันที่เรียกว่า “ลักกี้”—ไม่ใช่ม้ามาย RNG แต่เป็นโคมไฟตรุษจีนมหานครที่ถูกกำหนดโดยจังหวะอัลกอรึทึม การเดินแต่ละครั้งคือลมหายใจ

‘ฟูซิว’ ไม่ใช่มหัศจรรย์ มันคือคณิตศาสตร์ห่อผ้าไหม อัตราเสียภาษาร้อยละ5%? มันไม่ใช greed– มันคืออัตราการเผาธูป เงินรางวัล8:1? มันไม่ใช้อาษา– มันคือช่วงหยุดระหว่างเสียงกลอง เมื่อคุณตามหาความแพ้เหมือนตามหาไฟระยิงกลางดึก ก็ไม่ได้เล่น– แต่อยู่สงบและเฝ่า

ผมเขียนโค้ดด้วยสมาธิ ผู้เล่นของผมไม่ใช่นักพนัน—they เป็นผู้ฝึกฝนเซินพร้อมงบประมาณและนาฬิกาตั้งไว้15–45นาทีต่อเซชชั่น เราตรวจสอบรูปแบบ—เพราะเราเคารถEntropy

โปรแกรมVIP? มันไม่ใชคะแนนความภักดี—มันคือหมึกบนกระดาษที่เหลือจากความสำรวมของคุณ เงินรางวัลเสรี? มันไม่ใชของขวัญ—มันคือเซินแรกก่อนเสียงกลองดังขึ้น

เข้าร่วมชุมชน:แชร์หน้าจอ—notเพื่ออวด—butเพื่อแผนภาพจังหวะแห่งความล้มเหลว เราตามหาชัยชนะ—we เรียนรู้รูปร่างของมัน

เรื่องนี้ไม่มีไว้เอาชนะบ้าน แต่มุ่งสอนให้นั่งลง—and เมื่อไรจะจากไป