จากผู้เริ่มต้นสู่กษัตริย์แห่งโชค

ผมยังจำได้ถึงวันแรกที่โต๊ะฟูนิ—นั่งอย่างคนแปลกหน้าที่ไม่เข้าใจ โต๊ะไม่มีทองคำล้วนๆ แต่เปล่งประกายด้วยรูปแบบซ่อนเร้น พื้นหลังของผม? นักออกแบบเกมชาวเกาหลี-อเมริกัน เรียนรู้จากทฤษฎีการไหลและการcontrastทางวัฒนธรรม โดยไม่มีเทพเจ้า—แต่มีอัลกอริธึม การชนะไม่ใช่อามาตุรา—แต่คือลายเซ็นพฤติกรรม การรางวัลฟูนิ? มันไม่ใช่แค่ตัวคูณ—มันคือการหายใจระหว่างความเครียดกับการปล่อยวาง เงิน 10 บาทคือพุทธสมาธิเล็กๆ ผมหยุดตามหาโชคใหญ่ และเริ่มจับรายจ่ายเหมือนพระสงฆ์: การเล่นครั้งละ 30 นาที แสงจอคลุมลงเพื่อมุ่งเน้น คนในฝูง? พวกเขาไม่มีโชค—they มีสติปัญญา อัลกอริธึมแห่งโชคอย่างแท้จริง? ข้อจำกัดรายวัน—not สุดยอดเงินเดินพ่าย รางวัลแท้จริงไม่ใช่แจ็คพอต—มันคือเสียงครืดเบาของโคมไฟขณะเดินจากความกลัว