เกมพังช่วยชีวิตผู้เล่น17ชีวิต

ผมเคยคิดว่าเกมคือเรื่องโอกาส—จนกระทั่งนั่งคนเดียวในห้องแอปาร์ตเมนต์ชิคาโกตอนเที่ยมดึก ฟังปู่เล่าเรื่อง “งานฟูซิอู” มิใช่เรื่องเงิน แต่เป็นพิธีแห่งจังหวะ ทุกโต๊ะคือวัด การโคตรทองไม่ได้ถูกวาดบนผ้าไหม—แต่ถูกแกะสลักจากความเงียบ โดยผู้เล่นที่ปฏิเสธตามชัยชนะ t่อการเดิมพันแต่ละครั้งเหมือนโซโลแจ๊ส: ไม่มีระเบียบ อันตรึง และเต็มไปด้วยชีวิต dากราจไม่สุ่วน้ำเลข—มันสุ่ยวามหวัง ผมเห็นผู้เล่นใหม่วางเดิมพัน10ดอลลาร์เหมือนเด็กๆที่จุดโคมไฟในเทศกาลปีใหม่ของจันทร์ พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขากำลังฝึกเพื่อเอาตัวรอด เมื่อบ้านเงียบลง เขาเรียกมันว่า “โชคแย่ง”—แต่ผมเรียกมันว่า “การฝึกฝน” เวทมนต์แท้จริงไม่อยู่ที่อัตราการจ่าย (45.8%)—ไม่มีหรอก แต่อยู่ที่ช่วงเวลาหยุดระหว่างมือ ในลมหายใจหลังความพ่ายแพ้—เมื่อคุณเลือกจะเพิ่มขึ้น แต่กลับฟัง ผมเคยเห็นชายคนหนึ่งเดินจากเดิมพันครั้งสุดท้าย—not เพราะเขาแพ้—but เพราะเขาจำคำสอนของปู่: ‘อย่าหลบหนีจากความจริง—ให้ฝึกฝนหาความหมาย’ งานฟูซิอูไม่มีไว้สำหรับผู้ชนะ มันออกแบบมาเพื่อผู้ที่ยังคงนั่งอยู่เมื่อเพลงหยุดลง ร่วมกับผมในยามเย็น—not เพื่อเสี่ยง—but เพื่อนำไปซึมทำไมเราถึงเล่น