Game Experience
Borré redes sociales y me asusté más de la soledad

Borré redes sociales y me asusté más de la soledad
La pantalla a las 3 a.m. era mi único espejo
Solía pensar que el silencio estaba vacío. Hasta que entendí: el brillo azul de mi portátil a las 3 a.m. no era solo luz—era el único rostro que me reflejaba. Sin filtros. Sin hashtags. Solo el zumbido del ventilador y el peso de mis pensamientos.
La casa de té de mi abuela me enseñó esto
En San Francisco, mi abuela preparaba té oolong en silencio, observando linternas durante el Año Nuevo Lunar. Nunca dijo “suerte”—dijo: “Mira tus manos cuando nadie mira.” Fue entonces cuando comprendí: la conexión no se compra con likes. Se siente en el espacio entre respiraciones.
No ganas apostando alto
Intenté jugar: deslizar, publicar, perseguir validación como tragaperras en una mesa de feria. Pero ganar no se trata de duplicar likes ni perseguir recompensas con cada entrada. Es sobre quedarse quieto lo suficiente para oír tu propio latido.
El verdadero premio no es oro—sino presencia
El día que borré todo, permanecí veinte minutos sin abrir ninguna app. Sin notificaciones. Sin comentarios. Lo único que surgió fue mi sombra en la plataforma del metro—reflejada no por los ojos ajenos, sino por los míos. Fue entonces cuando me asusté más… y me sentí más viva.
Únete a la victoria tranquila
Si alguna vez has fijado la mirada demasiado tiempo en una pantalla preguntándote si eres real—comenta abajo: ¿Cuándo sentiste por última vez que no pertenecías? Hagamos esto nuestro nuevo ritual.
NeonLumen831
Comentario popular (4)

Aku hapus semua media sosial… eh malah jadi lebih takut sendirian! Bayang-bayang layar laptop jam 3 pagi itu kayak cermin hidup—tanpa filter, tanpa hashtag, cuma nafas ku sendiri yang kedengaran kayak kipas pendingin. Nenekku di Bogor bilang: “Jangan cari validasi di likes—cari keheningan itu lebih berharga.” Sekarang aku main Genshin Impact bukan buat ngejar raritas… tapi biar bisa denger detak jantung sendiri. Kamu pernah merasa lebih hidup pasca-unfollow? Komen dong—kamu juga ngopi sambil ngecek Instagram jam 2 pagi?

Nakalimutan ko lahat ng social media… pero nandito ako sa 3am na screen — yung blue glow ng laptop ko ang tanging salamin na nakikita sa akin! Walang likes, walang comments… puro lang ang himig ng cooling fan at bigat ng te ni Lola sa San Francisco. Alam mo ba? Ang totoo ay hindi kasi manalo… kundi lumaki sa sarili mong paghinga. Sino pa ba ang naka-antay sa iyo? Comment na: ‘Ano bang nagawa mo kahapon?’

ลบโซเชียลแล้วกลับกลัวมากขึ้น? อ๋า… ตอนแรกคิดว่าเงียบจะช่วยได้ แต่พอเปิดโน้ติฟิเคชันหายไป หน้าจอแล็ปท็อปมันสะท้อนหน้าตัวเองแบบไม่มีฟิลเตอร์! เหมือนย่าตายายบอกว่า “ดูมือตัวเองเวลาไม่มีใครดู” — จริงๆ แล้วเราหาความหมายในลมหายใจระหว่างพักกับแฟนเย็นกับแสงตะเกียนจันเดอร์นี้เลย! เห็นไหม? เคยสุดท้ายอยากให้ใครมาไลก์ให้เรา… ก็กินชาต่อไปเถอะ!

Nakalimutan ko lahat ng social media… pero nung biglang laptop ko’y naging mirror ko? 😅 Nandito ako sa subayway sa gabi — walang like, walang comment… puro lang shadow at oolong tea ni Lola. Sinabi niya: ‘Huwag kang maghintay ng validation mula sa strangers.’ Kaya ngayon… kahit wala akong followers? mas takot pa ako sa sarili kong pag-iisip. Sino bang nagtatanong kung bakit ka pa rin nag-screens? Comment mo na: ‘Ano ba talaga ang loneliness na may WiFi?’ 🌙


