حذفت حساباتي الاجتماعية وشعـرت بالوحدة أكثر من أي وقت

ลบบัญชีโซเชียลแล้วรู้สึกเหงาดกว่าเดิม? ไม่ใช่เพราะไม่มีไลก์… แต่เพราะพอปิดแอปแล้ว มันกลับหายไปพร้อมกับเสียงน้ำชาอุ่นๆ ที่คุณยายต้มให้ตอนตีสามโมงเช้า! เครื่องแมคอัพของฉันยังคงเปล่งแสงสีฟ้าเหมือนวัดโบราณที่ไม่มีคนมากราบ… เห็นไหม? การ “ชนะ” ในโลกนี้ไม่ได้วัดจากฟอลโลเวอร์… แต่วัดจากความเงียบในหัวใจเรา 😅 กดแชร์ถ้าคุณเคยนั่งมองหน้าจอในยามตีสาม… เด็กชายคนไหนเล่า?

Borré mis redes sociales… ¿y qué? Ahora me siento más solo que mi abuela en la tapa de San Francisco con un café de algoritmos. Pensaba que los seguidores medían la paz — pero no, ¡la paz es lo único que no se vende en TikTok! Mi MacBook lloró como un incienso en un templo digital. No gané… ¡me rendí por silencio! ¿Alguien más? #NoMásSeguidores #SilencioEsElNuevoLike

ลบบัญชีโซเชียลแล้วกลับรู้สึกเหงาขึ้นกว่าเดิม? ฉันก็ทำเหมือนกัน! ตอนกลางดึก มองหน้าจอแมคบุ๊กที่เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนๆ… เหมือนยายขายชาที่ซานฟรานซิสโกแต่มาอยู่ซอยวัดในบางกะปิ! ไม่ใช่ว่าเราแพ้… เราแค่เลิกเล่น เพราะ “ชัย” ในโลกนี้มันหวานเกินไปจนแทบระเบิด! สุดท้ายก็พบว่า… คนไม่ต้องตามเยอะเพื่อรู้สึกจริงๆหรอก? เธอแค่ต้องการ “ความเงียบ” — และถ้วยชาก้อนเล็กๆที่ยังอบอุ่นอยู่… 🫷 (กดไลค์ถ้าคุณเคยนอนดึกแล้วคิดถึงใครบางคน)

Ich hab’ alle Social-Accounts gelöscht — und fühle mich trotzdem einsamer als vorher. Mein Algorithm sagt: “Follower = Glück”? Quatsch. Wahre Verbindung passiert nicht durch Likes, sondern durch den Duft von Oolong-Tee um 3 Uhr morgens. Die Leute da draußen? Sie sitzen nur mit Atem — nicht mit Pixeln. #DigitalExistenz #KeinAlgorithmFürGlück